6 maanden in Spanje!

En dus verkochten we ons huis, pakten we alles in en kwam de verhuiswagen in de ochtend op maandag 27 januari 2020. En aangezien je waarschijnlijk met smart zit te wachten op ‘ik vertrek’ perikelen kwam hier de eerste om de hoek kijken. De verhuizer zei dat alles prima zou passen. Dus wij de keuze gemaakt om bepaalde spullen wel mee te nemen input plaats van achter te laten. En toen zat de vrachtwagen vol en bleek dat we voor 5 kuub meer aan spullen hadden. De discussie begon, want hij zei toch dat alles binnen de afgesproken prijs zou passen? We lieten de discussie voor nu met de chauffeur rusten en besloten om later contact op te nemen met het verhuisbedrijf. Diezelfde avond vlogen we naar Spanje en 3,5 uur later stonden ons nieuwe huis. Doodop! Van alles verhuizen die dag, de spanning, het vliegreisje tot de late aankomst. We doken ons bed in en sliepen als een blok. 

De eerste week stond in het teken van een soort van ‘vakantie’. We hadden bewust niets gepland, gewoon nog even voor onszelf en de kinderen. Eind die week wilde mijn 4-jarig zoontje wel al naar school. Hij was heel benieuwd naar zijn nieuwe klasgenootjes. Een week na aankomst begon het echte werk en kwam de verhuiswagen. De discussie met de 5 kuub hadden we inmiddels opgelost (beide kanten deden water bij de wijn) en het uitladen kon beginnen. Gelukkig waren mijn ouders er, want het waren toch wel heel veel spullen die we mee hadden genomen. En dan te bedenken dat we in Nederland al zoveel weg hadden gedaan! Ook de eigenaar van ons (huur)huis schrok zich een hoedje, al die spullen in zijn huis?! Onder het mom, dat een groot deel van de spullen naar de vakantiehuizen zouden gaan stelden we hem gerust. Een leugentje om eigen bestwil, want er was bijna niets voor de vakantiehuizen. Het uitpakken begon en beetje bij beetje kreeg alles een plekje. Het was gek, we waren niet op vakantie, maar voelde ons ook nog niet thuis.

Een week later kwamen de eerste Spaanse gasten al. Inmiddels had ik al ontdekt dat mijn Spaans echt niet meer zo goed was, als dat het was geweest. Maar dat zou vanzelf goedkomen. De eerdere eigenaar zou ons in februari helpen met de Spaanse gasten dus dat was erg fijn. In praktijk hielp hij ons alleen met de eerste gasten en daarna was het ‘up to us’. In het diepe worden gegooid past ook wel in mijn straatje dus dat kwam helemaal goed. Daarna kwamen we beetje bij beetje in een ritme. De kinderen gingen dagelijks naar school. Peter deed allerlei klusjes thuis. Zo maakte hij een buitenhok voor de kippen waardoor we nu een extra schuur hebben. Ik ging elke dag naar de vakantiehuizen (die doordeweeks leeg waren) om te werken voor Werkimago. Tussendoor draafden we spontaan op bij de ene na de andere instantie voor allerlei inschrijvingen. De ene instantie was op tijd en was zo klaar. Bij de ander moesten we de hele ochtend wachten om tot de conclusie te komen dat we de volgende dag met een ander document moesten terugkeren. Ons geduld werd meerdere keren op de proef gesteld.
 

Corona – Spaanse Lockdown
Begin maart kwamen de eerste Corona geluiden en een week later kwam de buurman naar ons toe. Hij liet ons weten dat de president van Spanje had aangekondigd de scholen te gaan sluiten. De volgende ochtend konden we nog snel wat spullen ophalen op school. Al snel kwam ook het bericht dat er een lockdown voor 2 weken kwam. Niemand mocht meer naar buiten met uitzondering van boodschappen of ziekenhuisbezoek. Na een week werd bekend dat het geen grap was en de lockdown echt nog wel even zou duren. 1,5 maand na onze aankomst kwamen we meteen in dubio. Wat gaan we doen? Terug? No way! Moesten we de vakantiehuizen wel blijven aanhouden? Zou dit nog goedkomen? Allerlei vragen die bij ons naar boven kwamen. Gelukkig konden we goede afspraken maken met de officiele eigenaar. Want we gingen toch echt geen volle huur betalen zonder dat er ook maar 1 gast zou komen. De enige die er dan bij gebaat zou zijn was hij. Onze gestora (soort juriste) ging met hem in gesprek en na veel gesteggel en over en weer gebel hadden we goede afspraken gemaakt. 

De lockdown was eigenlijk zo erg nog niet. Nee – dit was niet wat we wilde toen we naar het buitenland gingen. Nee – we hadden geen inkomsten, want ook mijn recruitment opdrachten werden stopgezet. Maar we werden gedwongen om het rustig aan te doen en daar zitten best wat positieve kanten aan. We hadden nog meer tijd voor de kinderen, oefenden Spaans en konden zaken op orde stellen. Daarnaast leven er dieren bij de vakantiehuizen dus had 1 van ons een excuus om er toch even uit te gaan. En daardoor kon ik ontzettend veel doen voor Werkimago. Zoveel dingen stonden er nog op mijn to do list en allemaal kon ik ze 1 voor 1 afwerken. De rust in mijn hoofd zorgde voor creativiteit en nooit meer zou ik zoveel in zo’n korte tijd kunnen ontwikkelen.

In juni kregen we fiat dat we weer (gedeeltelijk) mochten verhuren. Maar in juni had er maar 1 boeking voor het einde van de maand gestaan zouden er wel mensen komen? Het begon met een Nederlands man die in Spanje werkte, maar na een bezoekje in NL 2 weken in quarantaine moest. Dat was verplicht voor iedereen die van buiten Spanje kwam als voorzorgsmaatregelen. Dat deed hij toch liever midden in de natuur dan in zijn hotel midden in de stad. En ineens kwamen de boekingen daarna volop binnen. Juni was gekkenhuis, dagelijks meerdere aanvragen. Want iedereen wilde na 2,5 maand opgesloten gezeten te hebben heel graag naar buiten. Weg van huis, midden in de natuur en zonder massa toerisme. En laat onze vakantiehuizen nu net alles bevatten. 

Inmiddels is het eind juli. In juni keken we nog op naar deze maand. We zaten de maand juli helemaal volgeboekt en we kregen heel wat wisseldagen waarop 3 huizen op 1 dag zouden wisselen. Dat werd hard werken en daar hadden we zin in! In praktijk valt het allemaal echt wel mee. Ja, de wisseldagen zijn druk. Maar nog het meeste voor de schoonmaakster (waarbij haar zus op deze dagen helpt). In 30-40 graden schoonmaken is niet niets hebben we zelf ook mogen ontdekken. En dan ook nog met mondkapje, want ja… zelf nemen we ook voorzorgsmaatregelen. Naast mondkapjes op wordt alles na het schoonmaken ook nog een keer gedesinfecteerd.

6 maanden na ons vertrek
Nu 6 maanden na ons vertrek hebben we geen enkele dag spijt gehad. We genieten hier volop van het (andere) leven. Onze dagen bestaan uit opstaan wanneer we wakker zijn. Of beter gezegd, wanneer de kinderen wakker zijn. Ontbijten. Peter gaat naar de vakantiehuizen om alle gemeenschappelijke ruimtes te desinfecteren. Ik doe Spaans met Tygo of hij gaat naar de zomerschool (net begonnen). En tussendoor werk ik voor Werkimago en ben ik met de andere kleine man thuis. Aan het eind van de ochtend eten we ‘desayuno’ (officieel ontbijt) maar je kunt het vergelijken met het 10-uurtje (om half 12) in Nederland. En vanaf een uurtje of 2 uur ga ik warm eten maken. Tussendoor gaan we af en toe nog naar de vakantiehuizen voor het een en ander, liggen we in het zwembad, doen we een middagdutje of kijken we een serietje (binnen) met de airco aan. 42 graden is namelijk niet niets op het heetst van de dag. ’s Avonds eten we dan alleen nog wat tapashapjes. De kindjes spelen volop en komen vanzelf naar ons toe wanneer ze moe zijn. Soms om 20.30 uur en soms om 22.30 uur. Het voordeel van het laat naar bed gaan van de kids is ook dat ze er in de ochtend (meestal) later uitkomen.

En nu, het moment van schrijven is het 6.37 uur. Ik was al rond 4 uur wakker. Het is hartje zomer in Andalusië. Alhoewel ik er normaal niet zo’n last van heb kon ik vannacht niet meer slapen door de hitte. Midden in de nacht is het momenteel nog 30 graden. We kijken uit naar een volle maand augustus en de voorbereidingen voor de workations en retraites voor komend najaar en voorjaar 2021 beginnen nu ook al. 

Tof dat je deze blog hebt gelezen! En wil je tussendoor meer van ons zien of horen volg ons dan op Facebook of YouTube via Het echte Spanje. 

Liefs Kim

Privacy verklaring
Algemene voorwaarden